Anike Joyce Sadiq
© Anike Joyce Sadiq
Sadiq została zaproszona przez artystę Jeremiah’a Day do wykonania wspólnej instalacji na podstawie filmu Gilles’a Vandaele, odnoszącego się do interwencji aktywistów w lesie w Arlon. Akcja ta została spacyfikowana wiosną 2021 roku. Inicjatywa młodych działaczy społeczeństwa obywatelskiego na rzecz ochrony wspólnej przestrzeni i jej zasobów została w dużej mierze zignorowana przez opinię publiczną.
W tym samym czasie artystka pracowała nad nową realizacją z choreografką Laurie Young. Interesowało ją przy tym, z jednej strony oddziaływanie protestu aktywistów, z drugiej zaś – poprzez rozmowy z Young – pozy wyczerpanych ciał grupy działaczy. Wspólnie stworzyły rzeźby, które jak odciski próbowały utrwalić te „luźne” pozycje.
Skonstruowane jako medium wspomagające i podtrzymujące, nie służą przezwyciężeniu momentu bezczynności, ani nie oferują odpoczynku, lecz wymagają zatrzymania się przed ponownym skokiem w produktywność. Wnikając w ich struktury, w końcu znajdujemy się w sytuacji utrzymania się w objęciu. Artystka zadaje pytanie: Czy w taki sposób przedłużamy formę oporu?
Biogram
Artystka wizualna. Jej performatywno-poetycka, a zarazem minimalistyczna praktyka konceptualna bada granice miedzy zracjonalizowaną estetyką a postkolonialną teorią. Kwestionując rolę artysty, odbiorcy oraz rzeczywistości społecznej, poddaje w wątpliwość doświadczenia uczestnictwa i interakcji, które mogą wywoływać poczucie wyobcowania i wykluczenia. Współpracuje także z innymi twórcami. Jej instalacje – często w ramach jednej realizacji – obejmują wideo, rzeźbę, dźwięk i muzykę, a także tekst. Performatywność czytania odgrywa ważną rolę w niemal wszystkich jej pracach, lecz jej uwaga skupia się w większym stopniu na sposobach wizualizacji zagadnień politycznych poprzez sztukę. Mieszka i pracuje w Berlinie.
Anike Joyce Sadiq
© Anike Joyce Sadiq
Sadiq została zaproszona przez artystę Jeremiah’a Day do wykonania wspólnej instalacji na podstawie filmu Gilles’a Vandaele, odnoszącego się do interwencji aktywistów w lesie w Arlon. Akcja ta została spacyfikowana wiosną 2021 roku. Inicjatywa młodych działaczy społeczeństwa obywatelskiego na rzecz ochrony wspólnej przestrzeni i jej zasobów została w dużej mierze zignorowana przez opinię publiczną.
W tym samym czasie artystka pracowała nad nową realizacją z choreografką Laurie Young. Interesowało ją przy tym, z jednej strony oddziaływanie protestu aktywistów, z drugiej zaś – poprzez rozmowy z Young – pozy wyczerpanych ciał grupy działaczy. Wspólnie stworzyły rzeźby, które jak odciski próbowały utrwalić te „luźne” pozycje.
Skonstruowane jako medium wspomagające i podtrzymujące, nie służą przezwyciężeniu momentu bezczynności, ani nie oferują odpoczynku, lecz wymagają zatrzymania się przed ponownym skokiem w produktywność. Wnikając w ich struktury, w końcu znajdujemy się w sytuacji utrzymania się w objęciu. Artystka zadaje pytanie: Czy w taki sposób przedłużamy formę oporu?
Biogram
Artystka wizualna. Jej performatywno-poetycka, a zarazem minimalistyczna praktyka konceptualna bada granice miedzy zracjonalizowaną estetyką a postkolonialną teorią. Kwestionując rolę artysty, odbiorcy oraz rzeczywistości społecznej, poddaje w wątpliwość doświadczenia uczestnictwa i interakcji, które mogą wywoływać poczucie wyobcowania i wykluczenia. Współpracuje także z innymi twórcami. Jej instalacje – często w ramach jednej realizacji – obejmują wideo, rzeźbę, dźwięk i muzykę, a także tekst. Performatywność czytania odgrywa ważną rolę w niemal wszystkich jej pracach, lecz jej uwaga skupia się w większym stopniu na sposobach wizualizacji zagadnień politycznych poprzez sztukę. Mieszka i pracuje w Berlinie.